Ο άφρων εγω



Βυθίζω τα δάκτυλα σε μαλλιά ανάκατα
με το βλέμμα χαμένο να ψάχνει στα άδυτα
τι θέλει να βρει δεν ξέρει να πει.

Κλείνω τα μάτια, ίσως κάτι να δω
ψάχνω παντού μα τάχω χαμένα
λιμάνι η πέλαγος θέλω να βρω;

Έρχονται σφήνες οι σκέψεις σειρήνες
αντίπερα βλέπω το άλλο μου εγώ,
δύναμη θέλω, μα που να τη βρω.

Πρόσφυγας ψάχνω πατρίδας στοργή
δρόμοι μπροστά μου ανοίγονται πολλοί
θα πάρω τον έναν κι όπου βγεί.

Ακούω φωνή γλυκιά, δυνατή
να λέει σε τόνο βαρύ κι αυστηρό.
Πρόσεχε απρόσεχτε, πυρώνει το Θείο
και κοστίζει πολλά, πάρα πολλά η αρετή.

Κορμί έχω αφημένο σε πάθη γροθιές,
βάζω Αυτόν σε Προκρούστη κρεβάτι
Τον κόβω όσο … σε μένα να μοιάζει.
Δεν είδα τον θάνατο που έριχνε κρυφές ματιές.

Βλέπω μακριά μου ένα φως που τυφλώνει,
ανείπωτη η χαρά, η ψυχή πυρώνει
βλέπω ολόφωτα λιβάδια
μα … βλέπω και μαύρα, υγρά, κρύα κελιά

Φοβάμαι.

Ολούθε μου μαύρες σκιές τριγυρνούν.
μα τι είναι αυτό που στο λαιμό μου δένουν
και ποιοι είναι αυτοί που βίαια με τραβούν;

Με ζύγισαν, με μέτρησαν, βαριές οι ευθύνες
στοιχειώνουν οι λέξεις, τα χείλη μου καίνε
θέλουν δροσιά μα στέρεψαν της σκέψης οι λίμνες.

Η αλήθεια πια τώρα παγώνει το αίμα,
βλέπω από ψηλά της ζωής μου το πτώμα,
ο άφρων, νόμιζα πως … καιρό έχω ακόμα …

Αλίμονο

Άσκοπα ξόδεψα το κάθε μου λεπτό
δεν πρόλαβα ούτε μια λέξη τελευταία
ούτε ένα δάκρυ συγγνώμης στο μάγουλο να τρέξει καυτό

Μωρός και επαρμένος, έφυγα μόνος.
Και τώρα ζητάω την ελεημοσύνη του καθενός.

Comments