Αμαλία Καλυβίνου (1977-2007)




Πόσο μπορεί να αγγίξει την καρδιά σου μια ανθρώπινη ιστορία;
Πόσο μπορεί να πονέσει ένας άνθρωπος; Πόσο μπορεί αντέξει;
Πως μπορεί να βρει την δύναμη ένας άνθρωπος που εκτός του σωματικού πόνου, πονάει περισσότερο και η ψυχή του;
Πως μπορείς να πονάς για σένα και για τους άλλους;
Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε … αλλά πήρε και το φραγγέλιο, εμείς πότε;
Πως είναι δυνατόν να λέγονται ακόμα άνθρωποι όλοι αυτοί που αδιαφορούν για τον πόνο των άλλων;
Πως είναι δυνατόν να λεγόμαστε εμείς άνθρωποι όταν αδιαφορούμε για όλους αυτούς που αδιαφορούνε για τους ανθρώπους που πονάνε;
Βρέθηκε η Αμαλία Καλυβίνου, η οποία προσωποποίησε τον πόνο, του έδωσε όνομα το δικό της.
Έδωσε όνομα και στους ανάλγητους «γιατρούς», οι οποίοι υπάρχουν ανάμεσά μας ως ευυπόληπτοι πολίτες και «σεβαστοί επιστήμονες ιατροί», για τους οποίους ο όρκος του Ιπποκράτη υπήρξε απλά μια τελική τυπική διαδικασία για να πάρουν το πτυχίο τους.

Η Αμαλία βρήκε την δύναμη και το θάρρος να μιλήσει με τέτοιο τρόπο ώστε να ακουστεί στεντόρια η κραυγή της, σε όλο τον κόσμο. Ανέλυσε τους πόνους του σώματος και της ψυχής της, τα συναισθήματά της καθώς έσβηνε. Ξεσκέπασε τους επίορκους γιατρούς, που όλοι μας γνωρίζουμε και υπάρχουν ακόμα περισσότεροι σε όλες τις ειδικότητες, σε όλα τα δημόσια νοσοκομεία και αλλού, αλλά σιωπούμε … Γιατί;

fakellaki.blogspot.com … το ημερολόγιότης, η δημόσια εξομολόγησή της, η αλήθεια, η σύγχρονη πραγματικότητα. Δεν ζητούσε βοήθεια, δεν ζητούσε οίκτο, ήθελε να βοηθήσει, όχι απο εκδίκηση γιατί ηταν γεμάτη απο αγάπη. Τόση που ήθελε να μας πρστατεύσει όλους εμάς που μείναμε πίσω.

Η κατάθεση ψυχής μιας ταλαιπωρημένης ψυχής.

Αυτή την επιστολή της 30χρονης ηρωίδας θα πρέπει να την μοιράσουμε σε όλο τον κόσμο.
Σε κάθε γωνιά των δρόμων, σε κάθε εκκλησία, σε κάθε νοσοκομείο, σε κάθε χωριό η πόλη.
Μόνο έτσι θα σώσουμε, μόνο έτσι θα προστατεύσουμε τα παιδιά μας τους γέροντες των ακριτικων νησιών η χωριών της Ελλαδίτσας μας.
Να την δώσουμε να την μοιράσουν στους πολιτικούς μας, στους ιατρικούς συλλόγους.
Να γίνει ο πόνος και τα δάκρυα της Αμαλίας και των δικών της ανθρώπων η δική μας γροθιά.

Η Αμαλία θα υπάρχει μέσα από αυτήν την επιστολή την οποίαν συμπεριλαμβάνω στην ανάρτηση αυτή γιατί ούτε εγω μέχρι πρίν λίγο καιρό δεν γνώριζα την ύπαρξή της.
Είναι μια προσπάθεια να την διαβάσουν και άλλοι σαν και μένα.

«Εχω πονέσει αφόρητα, έχω νιώσει τον πανικό νιώθοντας τον ανυπέρβλητο πόνο να έρχεται, έχω σκεφτεί αμέτρητες φορές ν' αυτοκτονήσω λόγω του πόνου, έχω περάσει άπειρες ώρες στο κρεβάτι ουρλιάζοντας απ' τον πόνο, έχω χρειαστεί για μεγάλα διαστήματα τη βοήθεια των άλλων, έχω καταστραφεί οικονομικά, έχω καταστρέψει οικονομικά την οικογένειά μου, έχω υπάρξει βάρος για την οικογένειά μου, έχω υπάρξει βάρος για τους φίλους μου, έχω υποστεί το όποιο ρίσκο δεκάδων χειρουργικών επεμβάσεων, έχω κάνει τραύματα κατακλίσεως, έχω χάσει απολαύσεις αμέτρητες, έχω στερηθεί διασκεδάσεις, έχω διακόψει τις σπουδές μου πάνω από τρεις φορές, έχω χάσει εκδρομές, έχω στερηθεί ταξίδια, έχω στερηθεί την ξενοιασιά στις κινήσεις λόγω του πόνου ή του φόβου του πόνου, δεν έπαιξα επαγγελματικά βόλεϊ, δεν φόρεσα ποτέ μίνι φούστα λόγω της ατροφίας -λόγω του πόνου, αντιμετώπισα την αμφισβήτηση του πόνου μου από τους γιατρούς, αντιμετώπισα την αμφισβήτηση του πόνου μου από τους γονείς μου ήδη πριν από την εφηβεία μου μέχρι τα 25 μου, το παιδικό μου παιχνίδι έχει διακοπεί έξι φορές από άμεση εισαγωγή στο νοσοκομείο με μεταφορά από ασθενοφόρο, έχω νιώσει ντροπή για την εικόνα του σώματός μου, έχω αντιμετωπίσει παράλογη γραφειοκρατία, έχω υπάρξει θύμα οικονομικής εκμετάλλευσης από γιατρούς, έχω υπάρξει υποψήφιο θύμα σεξουαλικής εκμετάλλευσης από γιατρό, έχω νοσηλευθεί σε βρώμικα νοσοκομεία με αδιάφορους γιατρούς και νοσοκόμες, έχω νοσηλευθεί σε καθαρά νοσοκομεία όπου ήμουν πελάτισσα και το βλέμμα ήταν πάντα στην τσέπη που μπορούσε και όχι στο πόδι που πονούσε, έχω δει την τύχη της υγείας μου να εξαρτάται από αδιάφορα πρόσωπα και αμόρφωτους «επιστήμονες», έχω περιμένει άπειρες ώρες σε ουρές νοσοκομείων ή ΙΚΑ για μια σφραγίδα, έχω υπάρξει άθυρμα του κάθε αμόρφωτου δημοσιοϋπαλληλίσκου, τις ώρες του πόνου έχω νιώσει τους γιατρούς όχι δίπλα μου, αλλά απέναντί μου, έχω καλλιεργήσει ήδη από την παιδική μου ηλικία κυνισμό και έλλειψη εμπιστοσύνης στο κράτος και τον κάθε «αρμόδιο», έχω ζητήσει βοήθεια από ανθρώπους που ούτε θα καταδεχόμουν να κοιτάξω επειδή με λύγισε ο πόνος, δεν μπόρεσα ποτέ να θέσω την εργασία μου σε μακροπρόθεσμες βάσεις λόγω της ασταθούς υγείας μου, συχνά οι σεξουαλικές μου επαφές υπήρξαν επώδυνες, έχω κάνει άπειρα ξενύχτια λόγω του πόνου, υπήρξα θύμα κατηγοριών από την οικογένειά μου επειδή δεν ακολουθούσα τις (άσχετες) οδηγίες των γιατρών, έχω αντιμετωπίσει σηψαιμία, έχω «δει» και άλλες φορές τον θάνατο δίπλα μου, έχω δει τον πόνο των αγαπημένων μου όταν με βλέπουν να λιώνω, έχω δει το πρόβλημά μου να γίνεται πηγή ευτυχίας για άλλους (γιατρούς, ιδιοκτήτες κλινικών, φυσιοθεραπευτές, ορθοπεδοτεχνικούς που μου έφτιαξαν το τεχνητό μέλος κ.λπ.), έχω χάσει την πλήρη αυτονομία μου, δεν εργάζομαι κανονικά εδώ και τρία χρόνια, έχω προσπαθήσει πολύ σκληρά για να δεχτώ τη νέα εικόνα του σώματός μου, έχω αναγκαστεί να μάθω τουλάχιστον τα στοιχειώδη ιατρικά ζητήματα για να αναπληρώσω την άγνοια των γιατρών και ιδίως των ανεπίβλεπτων ειδικευομένων, έχω χάσει αρκετές φορές τα μαλλιά μου, αναγκαζόμενη έτσι να ανέχομαι τα ηλίθια βλέμματα πολλών περαστικών (επειδή αποφάσισα να μη χαροποιήσω με τον καρκίνο μου ΚΑΙ αυτούς που πουλούν περούκες) και η πιο απλή μου κίνηση απαιτεί μεγάλη προσπάθεια, ενίοτε και ανοχή πόνου, έχω περάσει εφιαλτικές ώρες ως δέσμιο κομμάτι κρέας χωρίς καν φωνή σε εντατικές, συχνά θέλω συνοδό ακόμη και για να κατεβώ τις σκάλες του σπιτιού μου, κάποιες φορές έχω παραλύσει πλήρως λόγω του πόνου, κάποιες άλλες φορές έχω χάσει εντελώς τη φωνή μου λόγω των κοντινών όγκων και νιώθω και το βάσανο της στέρησης της επικοινωνίας, είμαι αναγκασμένη να φροντίζω και για την ψυχολογία των γύρω μου, ώστε να μπορέσουν να χειριστούν την παρούσα κατάστασή μου ή και τον επικείμενο θάνατό μου, τις περισσότερες φορές δεν μπορώ να γελάσω γιατί με πιάνει ελεεινός βήχας που εξελίσσεται σε εμέτους, δεν μπορώ να θυμώσω πολύ γιατί έτσι κλείνει η φωνή μου για τουλάχιστον μια ημέρα, έχουν κορεστεί οι αισθήσεις μου όλες από τις συνεχείς επισκέψεις σε νοσοκομεία, από τις ατέλειωτες εξετάσεις, από τα αμέτρητα φάρμακα κι έχω αρχίσει να έχω πλέον ψυχοσωματικά συμπτώματα, αποφεύγω τη συναναστροφή με παιδιά όπως π.χ. τα λατρεμένα μου ανίψια, ώστε να μην τους λείψω πολύ αν πεθάνω σύντομα, αδιαφορώ για τους πόνους και τις ταλαιπωρίες των άλλων επειδή έχω κουραστεί τόσο που μόλις και μετά βίας αντέχω τις δικές μου, πρέπει να συναναστρέφομαι μόνο τους μη έχοντες μεταδοτικά νοσήματα λόγω του αδύναμου πλέον ανοσοποιητικού μου, η μόνη προγραμματισμένη εξέλιξη στη ζωή μου είναι η ανά 21 ημέρες ταλαιπωρία της χημειοθεραπείας, ακόμη κι όταν η φυσική μου κατάσταση είναι σχετικά καλή, το να βγω κάποια βόλτα είναι ρίσκο λόγω του φόβου των εμέτων και των αιμοπτύσεων, έχω νιώσει το «μαρτύριο» του να είμαι πλέον συνοδηγός στο δικό μου αυτοκίνητο, παρατάω τα φλερτ μου «στη μέση» επειδή δεν μπορώ να υποσχεθώ τίποτα, δεν μπορώ να πάρω αγκαλιά ένα μωρό, έχω στερηθεί για μεγάλα χρονικά διαστήματα και πλέον διά παντός τη μεγάλη μου αγάπη, τον χορό, έχω ακούσει τρεις φορές (λόγω ακτινοβολιών) το εφιαλτικό «κρακ» που κάνει ένα οστό όταν σπάζει, αναγκάζομαι συχνά να παρηγορώ τους γύρω μου κάθε που παίρνω στα χέρια μου μια βιοψία ή κακά αποτελέσματα άλλων εξετάσεων πράγμα που έχω βαρεθεί, έχω δει αμέτρητες απλές απολαύσεις να με προσπερνούν, δεν μπορώ να ουρλιάξω...

...ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΣΟΥ, «ΓΙΑΤΡΕ ΜΟΥ»

Ο Θεός ας αναπαύσει την ψυχούλα σου Αμαλία.

Comments