Αρκεί ένα ΟΧΙ στα θέλω των παιδιών μας

« … Η στοργή και η αγάπη των γονέων είναι απαραίτητα στοιχεία για την ψυχική ισορροπία των παιδιών. Σήμερα υπάρχει έλλειψη στοργής και ενδιαφέροντος εκ μέρους των γονέων για τα παιδιά. Τους δίνουν χρήματα, και τους κάνουν κακό. Τους παίρνουν μοτοσυκλέττες και πάνε και σκοτώνονται τα παιδιά. Δεν είναι η στοργή, που έχουν ανάγκη τα παιδιά…»
του γέροντος Παϊσίου Αγιορίτου.

Το ξημέρωμα της Κυριακής ένας τρομερό ατύχημα συνέβη στο νησί μας.
Ένα αυτοκίνητο που το οδηγούσε νέο παιδί, προσέκρουσε με μεγάλη ταχύτητα σε σταθμευμένη νταλίκα, η οποία ευρίσκονταν σε ιδιωτικό χώρο στάθμευσης, του Πρακτορείου μεταφορών που ανήκει συγκεκριμένη νταλίκα. Κατά την πρόσκρουση ανεφλέγη και το αυτοκίνητο και η νταλίκα η οποία ήταν ακόμα γεμάτη με τα εμπορεύματα που μετέφερε.
Ο νεαρός που επέβαινε στο αυτοκίνητο κατάφερε να διαφύγει απ αυτό και να σωθεί, διαφορετικά θα είχαμε θρηνήσει τον χαμό του.
Πριν δυο ημέρες συνέβη άλλο ένα ατύχημα, αυτή την φορά με ένα μοτοποδήλατο, και το νεαρό παιδί που το οδηγούσε, συμμαθητής του γιου μου, είναι σοβαρά με κακώσεις στο κρανίο του και μεταφέρθηκε επειγόντως σε Αθηναϊκό νοσοκομείο.
Τέτοιου είδους ατυχήματα, ιδιαιτέρως εφέτος, συνέβησαν πολλά στο μικρό νησί μας.
Οι λόγοι πολλοί, ακατάλληλο κι επικίνδυνο οδόστρωμα, πολλές στροφές και επικίνδυνες, το νεαρό της ηλικίας, το ποτό, η υπερβολική ταχύτητα, επικίνδυνη οδήγηση, άγνοια του Κ.Ο.Κ. αφού οι περισσότεροι εκ των θυμάτων δεν είχαν δίπλωμα οδήγησης και επομένως άγνοια και της σωστής οδικής συμπεριφοράς.
Όμως ίσως η σημαντικότερη αιτία κατά την ταπεινή μου γνώμη περισσότερο απ όλες αυτές, είναι η περιφρόνηση των νόμων και των κανόνων οδικής συμπεριφοράς από τους νεαρούς οδηγούς.
Οι περισσότεροι εξ αυτών θεωρούν «μαγκιά» το να οδηγούν χωρίς δίπλωμα, να οδηγούν επικίνδυνα για να εισπράξουν τα κολακευτικά σχόλια των συνομηλίκων τους για την οδηγική τους ικανότητα και να «υπερηφανευτούν» γιατί ξέφυγαν από τα μπλόκα ελέγχου της Αστυνομίας.
Στις μικροπαρέες τους οι συζητήσεις είναι , εκτός των άλλων, το τι μηχανάκι έχει ο καθένας τους η θα πάρει ο καθένας τους, πως θα τα μετατρέψουν για να .. αναβαθμιστούν οι μηχανικές τους δυνατότητες ώστε να τρέχουν περισσότερο από των άλλων η να … σουζάρει καλύτερα.
Εγώ όμως θα σταθώ σε έναν ακόμα παράγοντα, σημαντικότερο όλων για το χαμό της ζωής νέων παιδιών.
Οι γονείς. Σκληρή και πικρή αλήθεια.
Και εξηγούμαι.
Υπάρχουν γονείς, και δυστυχώς αποδεικνύεται εκ των πραγμάτων, οι οποίοι αγοράζουν τα μηχανάκια στα παιδιά τους και τους επιτρέπουν να τα οδηγούν παρά το νεαρό της ηλικίας τους, και φυσικά χωρίς δίπλωμα οδήγησης.
Οι λόγοι;
-Να πηγαίνει το παιδί μου στο σχολείο και τα φροντιστήρια του, γιατί εγώ δεν μπορώ να το πηγαίνω.
-Να μην νοιώθει άσχημα και μειονεκτικά, αφού ο η οι φίλοι του έχουν μηχανάκι.
-Να μην μου πει το παιδί μου ότι οι άλλοι γονείς είναι καλύτεροι από εμάς, αφού εκείνοι πήραν μηχανάκι στον φίλο τους, που σημαίνει ότι τον αγαπούν περισσότερο (!!!!)
-Ύστερα έρχεται και η άλλη … ποιο προχωρημένη σκέψη. Δεν μπορεί ο τάδε να έχει αγοράσει ένα τόσο καλό μηχανάκι στο παιδί του. Το δικό μου πρέπει να οδηγεί ένα ακόμα καλύτερο.
-Όταν όμως τα παιδιά μας οδηγούν τα μηχανάκια τους είμαστε κι εμείς συνοδηγοί για να τα προσέχουμε;
-Γνωρίζουμε αν το παιδί μας αντί γα το φροντιστήριο είναι αλλού η το χειρότερο κάνει κόντρες η σούζες κλπ;
-Και να δεχτώ ότι το παιδί μου είναι προσεκτικό και οδηγεί σιγά και ωραία. Έχει … ταλέντο στην οδήγηση. ( Το έχω ακούσει κι αυτό να λέγεται από χείλη υπερήφανου γονέως). Ναι μα οι άλλοι οδηγοί έχουν το ταλέντο του παιδιού σου; Αν το χτυπήσουν;
Και δεν είναι λίγες οι περιπτώσει αυτές δυστυχώς.
Ασφαλώς και όλα τα κακά δεν ξεκινούν από το μηχανάκι. Αλλά είναι μια από τις αιτίες για πάρα πολλά άλλα εκ των κακών που ταλανίζουν τα παιδιά μας σήμερα.
Είναι η χωρίς πλέον όρια ελευθερία που τους παράσχουμε.
Και αυτή η παροχή της ελευθερίας από μέρους ορισμένων γονέων στα παιδιά τους, στοιχίζει και σε άλλους γονείς πολλά περισσότερα.
Αν σας αναφέρω ότι στην τάξη του δικού μου παιδιού που πάει Α΄ Λυκείου είναι ο ένας εκ των δύο εκ των 25 αγοριών που δεν έχει μηχανάκι, μάλιστα ο ένας εξ αυτών έχει δικό του αυτοκίνητο όπως και άλλοι μαθητές Λυκείου, τότε καταλαβαίνετε το πόσες φορές έχω ακούσει την φράση από τα χείλη του παιδιού μου, « … μα τελικά μόνο εσύ αγαπάς τα παιδιά σου; Οι άλλοι γονείς που είναι και φίλοι και συμμαθητές σου (οι περισσότεροι, είναι αλήθεια) δεν τα αγαπάνε;…»!!!
Άσε δε που εμείς οι γονείς μαθαίνουμε στα παιδιά μας να είναι κατ’ αρχήν και πριν από όλα τα άλλα … παράνομα. Ναι τους διδάσκουμε την παρανομία. Από την στιγμή που δεν μας ενδιαφέρει να έχουν αυτά Άδεια Οδήγησης και τους παραχωρούμε το δικαίωμα να οδηγούν με δικό τους μηχανάκι, η αυτοκίνητο, που εμείς το έχουμε αγοράσει για αυτά περιφρονώντας τον νόμο, δεν είμαστε παράνομοι; Δεν διδάσκουμε την παρανομία στα παιδιά μας;
Τι περιμένουμε αύριο από αυτά; Να σεβαστούν τον νόμο η τους λειτουργούς των νόμων, όταν τους διδάσκουμε την παρανομία;
Και αυτή η συνεχής αδιαφορία για την έννομη τάξη, η συνεχής παραβατικότητα στην οποία έχουμε στρέψει εμείς τα παιδιά μας, δεν θα οδηγήσει αύριο σε άλλα χειρότερα;
Τότε ποια θα είναι η δικαιολογία μας;
Αν χάσουμε το παιδί μας ποιος θα φταίει;
Αν το παιδί μας σταθεί η αιτία να χάση την ζωή το άλλο παιδί που ήταν συνοδηγός του, ποιος θα φταίει;
Αν το παιδί μας μείνει παράλυτο η εξ αιτίας του μείνει άλλο παιδί παράλυτο, ποιος θα φταίει;
Όλα αυτά τα «Αν» πονάνε.
Και θα παραμένει ένα μεγάλο πρόβλημα όσο εθελοτυφλούμε.
Και δεν υπάρχει λόγος να το κάνουμε βρε αδελφέ!!!
Τελικά θα πρέπει να αναθεωρήσουμε τις απόψεις μας για το τι σημαίνει αγάπη στα παιδιά μας.
Προς Θεού δεν κατέχω το βραβείο του καλύτερου γονέα.
Όχι, αντίθετα προσπαθώ με το παρόν να κάνω γνωστούς τους δικούς μου προβληματισμούς, γιατί βρέθηκα κάποτε κι εγώ με … «την πλάτη στον τοίχο», και έτσι, σαν καλός και … έξυπνος γονέας, αποφάσισα να αγοράσω (ακόμα χειρότερος εγώ που κάνω εδώ με το κείμενο αυτό τον δάσκαλο σε άλλους), ένα μικρό αυτοκίνητο το οποίο μάλιστα, βρήκα και σε τιμή ευκαιρίας, με το σκεπτικό ότι, αφού η πρεσβυτέρα μου χρειάζεται ένα αυτοκίνητο κι αυτή για τις δουλειές της, ( να η πρωτη δικαιολογία) ας το πάρω, για να ανασάνω και εγώ λίγο από το πήγαινε – έλα στα φροντιστήρια, στα ψώνια κλπ,( αυτή η δεύτερη), χωρίς να σκεφτώ μάλιστα αν μου το επιτρέπει και η οικονομική μου κατάσταση. Ταυτόχρονα, το ίδιο αυτοκίνητο θα το οδηγεί, αλλά πάντα με εμένα συνοδηγό ο μεγάλος μου γιός (15 ετών), και με αυτό τον τρόπο θα ξεφύγω την γκρίνια του και ταυτόχρονα θα τον προστατεύσω, όπως νόμιζα, από τα μηχανάκια (η μεγάλη μου πλάνη. Κορόιδευα τον ίδιο μου τον εαυτό).
Έλα όμως που το παιδί μου το καλό, όταν εγω κοιμώμουνα τα μεσημέρια, η ειχα κάποια άλλη δουλειά και έλλειπα από το σπίτι, έκλεβε τα κλειδιά του αυτοκινήτου και με τους φίλους του έκανε βόλτες.
Για καλή μου τύχη ο Σεβ. Μηροπολίτης ΛΚΑ κ.κ. Παϊσιος τον ειδε, και με ερώτησε περι αυτού. Εγώ του απάντησα πως δεν είναι δυνατόν να οδηγεί μόνος του, αφού τα κλειδιά τα έχω πάντα στην τσέπη μου και τα δεύτερα η πρεσβυτέρα και μάλιστα κατηγόρησα και αλλους ότι με διαβάλουν. Συνέχισε να με συμβουλεύει κι άλλες φορές, εγώ όμως επέμενα, όσπου δεν άντεξε ο Σεβασμιότατος και μου μίλησε λίγο έντονα και με αυστηρό ύφος, πράγμα που με εξέπληξε αλλά με έβαλε σε υποψίες ταυτόχρονα, ιδιαίτερα όταν μου είπε ότι τον ειδε με τα ίδια του τα μάτια, και ότι εγώ ψεύδομαι σε αυτόν. Και έτσι ψάχνοντας έμαθα την αλήθεια, ότι δηλαδή το … καμάρι μου, έκλεβε το αυτοκίνητο και έβαζε σε αυτό και φίλους του.
Καταλαβαίνετε πως ένοιωσα. Έτρεχε κρύος ιδρώτας όταν σκέφτηκα τι θα μπορούσε να συμβεί αν κάτι πάθαινε αυτός η τα άλλα παιδιά εξ αιτίας του και κατ επέκταση εξ αιτίας μου, αφού, ηθικός αυτουργός θα ήμουν εγώ. Ένας ιερέας μάλιστα.
Επίσης φαντάζεστε την ντροπή που ένοιωσα όταν κατάλαβα πως αδίκησα και άλλους όταν νόμισα ότι με …διέβαλαν, αλλά περισσότερο ντράπηκα τον Σεβ. Μητροπολίτη τον κ. Παϊσιο, ο οποίος με καταστούσε προσεκτικό και μου έδειχνε με ήπιο τρόπο το λάθος μου, αρκετές φορές και με υπομονή στην επιμονή μου, ενώ εγω τελικά φέρθηκα εντελώς λάθος και απέναντι στο παιδί μου αλλά και απέναντι στον Δεσπότη μου, μέχρις σημείου να τον αναγκάσω να μου μιλήσει έντονα.
Στο τέλος φυσικά, έδωσα πίσω το αυτοκίνητο, ευχαριστώντας τον Θεό που χωρίς να το πληρώσω ακριβά, μου έδειξε δια μέσου άλλων ποιο ήταν και πώς να διορθώσω το λάθος μου.
Το κερασάκι στην τούρτα, ξέρετε, είναι η δικαιολογία του γιου μου, για την πράξη του. «… Εσύ δεν ειπες ότι το αυτοκίνητο είναι και δικό μου; Τότε γιατί δεν μου το έδινες; Ετσι κι εγω αφου ειχα εκτεθεί εξ αιτίας σου απέναντι στους φίλους μου το έκλεβα. Εσύ με ανάγκαζες να το κάνω, αφου δεν κράτησες την υπόσχεσή σου».

Ελπίζω πως κάποιοι θα καταλάβουν, όπως κι εγώ, πως δεν χρειάζεται τόση ελευθερία και τέτοιου είδους παροχές στα παιδιά μας.

Αρκεί ένα ΟΧΙ στα θέλω των παιδιών μας για τέτοιου είδους θέματα, προφανώς βέβαια και για άλλα.
Άκουσα από χείλη επιστημόνων ότι είναι παιδαγωγικότερο αυτό.
Θα έχουμε την ευκαιρία να δώσουμε πολλά στα παιδιά μας, αλλά την κατάλληλη στιγμή και στην κατάλληλη ηλικία. Σήμερα ας τα προστατέψουμε. Έχουμε καιρό αύριο, ας μην βιαζόμαστε.