Για τελευταια φορά επ αυτού.

Επειδή πριν χειροτονηθώ Πρεσβύτερος της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, ήμουν δημοσιογράφος σε τοπικές εφημερίδες και ραδιόφωνα, όταν ανηρτήθη το κείμενο του πατρός Παντελεήμονος Κ. για την κατάπτυστη επίθεση κατά του Σεβ Μητροπολίτου κ.κ. Παϊσίου, κατ αρχήν συμφωνώντας την υιοθέτησα ως είχε και ακολούθως, θέλησα να ψάξω λίγο το θέμα περισσότερο (βλέπετε η συνήθεια). Κατάλαβα σχεδόν τα πάντα και δεν ήταν τόσο δύσκολο. Αρκούσε α επισκευθώ την σελίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Λέρου Καλύμνου και Αστυπαλαίας, και εν συνεχεία με μια καθ όλα παιδική έρευνα, όσον αφορά στην ευκολία και τον τρόπο, στο διαδύκτιο, έμαθα την αλήθεια βλέποντας ακριβώς το τι τελικά ο κύριος αυτός ... ήθελε να δει.
Έτσι επανέρχομαι συμπληρωματικά στην προηγούμενη ανάρτηση, αναφορικά στην προσωπικότητα του Σεβ. Μητροπολίτου Λέρου, Καλύμνου και Αστυπαλαίας κ.κ. Παϊσίου, και στην προσπάθεια σπίλωσης της από τον συγκεκριμένο κύριο, ο οποίος υποστηρίζει και θέλει να μας κάνει να πιστέψουμε ότι ανήκει στους Χριστιανούς Ορθοδόξους με διάφορες αναρτήσεις του σε δική του σελίδα στο internet, αλλά, όπως πληροφορήθηκα, και σε άλλα έντυπα τύπου.
Είναι δηλαδή ένα … «είδος δημοσιογράφου» !!!
Είδος γιατί.
Γιατί ο κάθε δημοσιογράφος που σέβεται αυτό που κάνει, απαραβίαστος κανόνας που θα πρέπει να ακολουθεί, είναι να έχει προσωπική αντίληψη και γνώση του τι γράφει και οπωσδήποτε, να διασταυρώνει την πληροφορία, για να το γράψει και ακολούθως να το … κριτικάρει, βάζοντας την προσωπική του σφραγίδα, πάντα βάση γνώσεων, αν το θέμα είναι ειδικό.
Οι ανήκοντες όμως στους δημοσιογραφίσκους κάνουν ακριβώς το αντίθετο. Δημοσιεύουν ότι νομίζουν πως μπορεί να εντυπωσιάσει το κοινό, χωρίς να διασταυρώνουν πληροφορίες, χωρίς να ενδιαφέρονται για την είδηση αυτή καθ αυτή, και ακόμα γράφουν και κριτικάρουν με αυστηρά υποκειμενικά κριτήρια, πολλές φορές με … δόλιο σκοπό.
Επίσης άλλο ένα άλλο επαίσχυντο είδος δημοσιογράφων είναι αυτό των «μισθοφόρων», για τους οποίους, εκείνος που τους πληρώνει είναι ο καλύτερος και γι αυτόν θα κάνουν το άσπρο μαύρο και το αντίθετο.
Τελευταίο αφήνω ένα άλλο είδος, ίσως ακόμα χειρότερο. Αυτό του "δημοσιογράφου" που δημιουργεί η παραποιεί την είδηση, δημιουργώντας αρνητικό η σε ελάχιστες περιπτώσεις θετικό, κλίμα για κάποιον με σκοπό προφανή που φτάνει δυστυχώς κάποιες φορές τον εκβιασμό του προσώπου που κατακρίνεται.
Στην προκειμένη περίπτωση ο κρίνων και υπ εμού ελεγχόμενος, διάβασε την είδηση και … άδραξε την ευκαιρία του (;)
Και η είδηση έχει ως εξής.

Σε εφημερίδα έγκριτη και ευρείας εθνικής κυκλοφορίας, γράφεται το παρακάτω άρθρο.

«Τόλμησε τη μεγάλη «τομή»
Ο μητροπολίτης Παΐσιος έδωσε άδεια για χριστιανική ταφή μουσουλμάνας μετανάστριας
Της Μαρίας Δεληθανάση
Χριστιανικοί ψαλμοί σε ώτα μουσουλμανικά και μουσουλμανικά σιγοψυθιρίσματα και ύμνοι από χείλη γεμάτα ευγνωμοσύνη μέσα σε ορθόδοξο, ελληνικό ναό. Μέσα στην εκκλησία του νεκροταφείου της Λέρου, δεκαπέντε πρόσφυγες από το Ιράκ προσεύχονται για τη μετάβαση μιας ομοεθνούς τους στον άλλο κόσμο. Παρασύρονται στην κατάνυξη της νεκρώσιμης ακολουθίας. Ο Μητροπολίτης Καλύμνου, Λέρου και Αστυπάλαιας Παΐσιος, με έργο φιλανθρωπικό και αγάπη για τον «άλλον», έδωσε τη άδεια για μια ταφή κανονική, κατά τα ειωθότα. Όταν σου έχουν στερήσει την αξιοπρέπεια στη ζωή, δικαιούσαι τουλάχιστον έναν αξιοπρεπή θάνατο...
Ένα λευκό σεντόνι που απλώθηκε πάνω από το φέρετρο, όταν πλέον είχε πάρει τη θέση του στη γη, ήταν το συμπλήρωμα της δικής τους παράδοσης. Η μουσουλμάνα τάφηκε σε νεκροταφείο χριστιανικό και η οικογένεια ένιωσε την ευγνωμοσύνη για τον Μητροπολίτη και τους άλλους που βοήθησαν να απλώνεται σαν λουλούδι, να μοσχομυρίζει σαν γιασεμί.
Η νεφροπαθής γιαγιά πέθανε δύο 24ωρα μετά τη διακομιδή της στο νοσοκομείο Καλύμνου από το νοσοκομείο Λέρου. Μέσα στο νοσοκομείο δεν επικοινωνούσε με το περιβάλλον, αρνιόταν να ζήσει. Τραβούσε τους ορούς με μένος. Τρεις ημέρες νωρίτερα είχε δει το εγγόνι της να χάνεται μέσα στη θάλασσα. Μετά το χαμό του, δεν ξαναμίλησε. Ούτε στα παιδιά της ούτε στα εγγόνια της. Ο γιος της, η νύφη της, τα άλλα τρία εγγόνια της είχαν καταφέρει να φθάσουν στη στεριά ζωντανά. Ένα βρέφος που θήλαζε τη μητέρα, ένα δυο ετών και το μεγαλύτερο τριών χρόνων.
Τον εγγονό της που χάθηκε τον έλεγαν Νταλμάρ και ήταν έξι χρόνων. Κι όπως γράφει η Ματίνα Κατσιβέλη, συνταξιούχος δικαστικός και μέλος της Επιτροπής Συμπαράστασης και Στήριξης Μεταναστών και Προσφύγων Λέρου, ως επικήδειο για το χαμένο στη θάλασσα παιδί «... βρέθηκε σ’ ένα σαπιοκάραβο μαζί με άλλους σαράντα έξι ξεριζωμένους από το Ιράκ και το Αφγανιστάν. Μέσα στο “φορτίο” ήταν δεκαπέντε βρέφη και μικρά παιδιά. Είχε ανέμους, αλλά η “επιχείρηση” έπρεπε να προχωρήσει κανονικά. Χιλιάδες περιμένουν απέναντι. Μεγάλα τα κέρδη... Το σκάφος βούλιαξε. Οι τραγικοί επιβάτες βρέθηκαν στη θάλασσα. Το εξάχρονο αγόρι δεν τα κατάφερε. Η μάνα του έσφιγγε στην αγκαλιά της το πέντε μηνών αδελφάκι του. Ο πατέρας του, το άλλο δίχρονο... Η μάνα κάθεται βρεγμένη, σφίγγοντας το μωρό της. Δεν θρηνεί, δεν νιώθει κρύο. Το αδάκρυτο βλέμμα της τρομάζει. Είναι πέρα από τον πόνο της απώλειας, πέρα από την απελπισία. Ο πατέρας με δάκρυα στα μάτια της αποσπά το μωρό από τα χέρια. Προσπαθεί να το ντύσει με στεγνά ρούχα, να το τυλίξει με μια κουβέρτα, να το ζεστάνει. Οι άλλες μανάδες ντύνουν, ζεσταίνουν τα παιδιά τους. Δεν έχουν ώρα για συμπόνια. Τα μάτια τους έχουν δει τόσους θανάτους. Τ’ αυτιά τους έχουν ακούσει τόσους θρήνους».
Πέρυσι, ο νομικός συντονιστής του Ελληνικού Συμβουλίου για τους Πρόσφυγες Σπύρος Κουλοχέρης είχε πάει στην Μυτιλήνη για να πείσει τις τοπικές αρχές να επιτρέψουν την ταφή ενός δίχρονου παιδιού από τη μητέρα του. Η μητέρα παρακαλούσε, αλλά οι αρχές δεν την άφηναν. Το παιδικό φέρετρο θα βεβήλωσε την πίστη και το νεκροταφείο. Το παιδί τάφηκε σε μια ερημιά...
Ο Μητροπολίτης Παΐσιος, που βιώνει την πίστη ως πανανθρώπινη αξία, πάνω από θρησκείες και δόγματα, τόλμησε τη μεγάλη «τομή».
Δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς την καλή διάθεση που έχει η συντάξασα γράφοντας το συγκεκριμένο.
Όμως το λάθος έγινε, γιατί δεν την ενδιαφέρει και όσο η σωστή Ορθόδοξη καταγραφή του γεγονότος, αλλά παρασύρεται από την καλή πράξη του Ιεράρχη, για την οποία συμφωνεί και επικροτεί, κρίνοντάς τον απλά σαν τον διοικούντα υπεύθυνο, ο οποίος κάνει την υπέρβαση από τα εντεταλμένα της υπηρεσίας του, ένας μικρός ήρας της στιγμής, και γράφει
« … Χριστιανικοί ψαλμοί σε ώτα μουσουλμανικά και μουσουλμανικά σιγοψυθιρίσματα και ύμνοι από χείλη γεμάτα ευγνωμοσύνη μέσα σε ορθόδοξο, ελληνικό ναό. Μέσα στην εκκλησία του νεκροταφείου της Λέρου, δεκαπέντε πρόσφυγες από το Ιράκ προσεύχονται για τη μετάβαση μιας ομοεθνούς τους στον άλλο κόσμο. Παρασύρονται στην κατάνυξη της νεκρώσιμης ακολουθίας …»
Και παρακάτω «…Ενα λευκό σεντόνι που απλώθηκε πάνω από το φέρετρο, όταν πλέον είχε πάρει τη θέση του στη γη, ήταν το συμπλήρωμα της δικής τους παράδοσης. Η μουσουλμάνα τάφηκε σε νεκροταφείο χριστιανικό…»
Και ακόμα, «…Πέρυσι, ο νομικός συντονιστής του Ελληνικού Συμβουλίου για τους Πρόσφυγες Σπύρος Κουλοχέρης είχε πάει στην Μυτιλήνη για να πείσει τις τοπικές αρχές να επιτρέψουν την ταφή ενός δίχρονου παιδιού από τη μητέρα του. Η μητέρα παρακαλούσε, αλλά οι αρχές δεν την άφηναν. Το παιδικό φέρετρο θα βεβήλωσε την πίστη και το νεκροταφείο. Το παιδί τάφηκε σε μια ερημιά...»
Ποτέ, και οι γνωρίζοντες μπορούν να το διαβεβαιώσουν, δεν ακούσθηκε ύμνος χριστιανικό, και δεν έγινε ποτέ η χριστιανική ορθόδοξη ακολουθία για το μικρό μουσουλμάνο, δεν τάφηκε σε χριστιανικό αμιγώς νεκροταφείο, γιατί στο συγκεκριμένο θάβονται και οι αλλόθρησκοι, (αυτό του ιδρύματος Ψυχικών Νοσημάτων Λέρου), και δε στάθηκε ούτε δευτερόλεπτο μέσα στον Ναό του Κοιμητηρίου η σωρός του μικρού.
Όπως καταλαβαίνετε χωρίς να το θέλει η χωρίς να το υπολογίσει, έδωσε η κα Μαρίας Δεληθανάση «τροφή» στον θέλοντα να δημιουργήσει εσφαλμένες εντυπώσεις για προσωπικό όφελος, (προφανές, αλλά άγνωστο το τι και το πώς).
Και έτσι έχομε το κατάπτυστο κείμενο του κυρίου αυτού … Χριστιανού Ορθοδόξου, το περί ου ο λόγος, σύμφωνα με το οποίο «Ο Παϊσιος έγινε Μουσουλμάνος» (Πως το έβγαλε ο αθεόφοβος το συμπέρασμα;)
Δεν έμαθε γιατί δεν τον ενδιέφερε, αλλά όμως παραποίησε την ειδηση, ότι δηλ. δεν εψάλλησαν καθόλου χριστιανικοί ύμνοι, ούτε καν κάποια ορθόδοξη προσευχή. (ηταν σάλτσα που έβαλε η δημοσιογράφος, χωρίς να έχει ιδέα προφανέστατα περι του τι πρεσβεύει ηΟρθόδοξη Εκκλησία σε τέτοιες περιπτώσεις και γιατί και αυτη πληροφορήθηκε, δεν ηταν παρούσα).

Ντροπή και επιτέλους ας σωπάσει ο … κύριος αυτός.

Δεν τον ενδιαφέρει αν το κείμενό του σκανδαλίσει, δεν σέβεται τους όποιους λίγους η πολλούς τον εμπιστεύονται, με το να προσπαθεί να εμφανιστεί, ο … ευαισθητοποιημένος χριστιανός (!!!) που ειδε πίσω από την είδηση, την … πραγματική;

Δεν έμαθε, γιατί δεν τον ενδιέφερε, ότι με έξοδα του ιδίου Μητροπολίτου έγινε η μεταγωγή του νεκρού σώματος στο νοσοκομείο της Καλύμνου, και ακολούθως ξανα στην Λέρο για να ταφή.

Δεν έμαθε γιατί δεν ήθελε, ότι ο ίδιος ο Μητροπολίτης, ενδιαφέρθηκε μέχρι και την τελευταία πράξη του δράματος να απαλύνει τον πόνο των γονέων.

Δεν έμαθε γιατί δεν τον ενδιέφερε, ότι στην Λέρο υπάρχουν πλέον του ενός νεκροταφεία, και στο ένα απ αυτά, ξέχωρα από τους ορθοδόξους θάβονται και αλλόθρησκοι.

Δεν έμαθε γιατί δεν τον ενδιέφερε ότι αυτός ο Μητροπολίτης έχει περιθάλψει όλους σχεδόν του άμοιρους λαθρομετανάστες που αφήνονται σε άθλια κατάσταση από τους λαθρέμπορες τούρκους, αποδεικνύοντας το πόσο χριστιανός Ορθόδοξος Ιεράρχης είναι και στην πράξη.

Ο Αγιος Λέρου, Καλύμνου και Αστυπαλαίας έχει βραβευτεί από την Ύψιστη Αρμοστία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, με επίσημο έγγραφό της, για την δράση του όσον αφορά στους πρόσφυγες. Ούτε αυτό το σεβάστηκε ο … κύριος !!!

Και η πράξη του αυτή, αγαπητέ μου, δεν έχει τίποτα το μη κανονικό.
Αντίθετα δίδει παράδειγμα σε άλλους Ιερωμένους και λαϊκούς, πολιτικούς, κρατούντες και μη.

Δεν θα ασχοληθώ περισσότερο με αυτό αφού, όποιος θα θελήσει (ακόμα και αυτός) να δει περισσότερα για την δράση του Μητροπολίτη μας ας ανοίξει την ιστοσελίδα της Ιεράς Μητροπολεώς μας http://www.im-leka.gr

Και ας πάρει το μήνυμά του ο κύριος αυτός ότι τον Σεβ. Μητροπολίτη κ.κ. Παϊσιο δεν μπορεί να τον κάνει ένα των «θυμάτων» του … (και αυτό το έμαθα βλέπεις), γιατί ... "ει ο Θεός μεθ ημών, ουδείς καθ ημών"